Kazaklar, aynı kabiledeki zengin veya fakir bütün yaşlılara saygı gösterir. Yaşlılara doğrudan ismiyle hitap edilmez. Erkeklere "Aksakal", kadınlara da "Taytay" veya "Aba" denilir.
Bir Kazak, kendisinden yaşlı kuşaklardan biriyle karşılaştığında selam vermek zorundadır. Yaşlılar konuşurken, sözüne karışılamaz. Yaşlıların önünde sigara ve içki içilmez. Bir yaşlı geldiğinde, çadır önünde karşılanır, attan inmesine yardımcı olunur, ayrılırken de ata binmesine yardımcı olunarak yolcu edilir.
Yaşlılar, çadıra daima önden girer ve çadırın tam ortasında serilen battaniye üzerine oturtulur. Çaylar önce yaşlılara ikram edilir, yemekte de kuzu veya sığırın başı ve but yaşlılara verilir.
Yaşlılara saygı gösteren, yaşadığı bozkırdaki herkesin saygısını görür, takdirle söz edilir. Aksi davrananlar ise kınanır.
Kazaklar arasında yardımlaşma geleneği de vardır. Bir aile bir felaketle karşılaşırsa veya aileden biri hastalanırsa, aynı kabiledeki insanlar, imkanlar verdiği ölçüde maddi yardımda bulunur. Kazaklar, üretimde de yardımlaşmada bulunurlar. Birinin borcu varsa, borcunu ödemesine herkes yardım eder. Bu nedenle Kazaklar arasında dilenci yoktur. Eğer bir kabileden bir dilenci çıkarsa, bu bütün kabilenin ayıbı olarak kabul edilir.
Aynı köyde yaşayan Kazaklar arasında son derece uyumlu bir ilişki vardır. Köydeki herkes, birbirlerine tek ailenin üyeleri gibi davranır. Bir aile, ilk kez kaymak yaparsa, koyun keserse veya ilk kez pastırma yaparsa, bunları kesinlikle köydekilerle paylaşır. Dışardan bir aile gelirse, köydeki herkes o aileye dostluk göstergesi olarak çay ve ekmek hediye eder, çadır kurmasına, eşyaları yerleştirmesine yardım eder, daha sonra da ziyarete gider. Köyden geçen tanındık, tanımadık herkese çay ve yiyecek ikram edilir.
Yardımlaşma, Kazaklar için ahlakın önemli bir parçasıdır. Eğer biri sıkıntı yaşayanlara yardım etmeyi reddederse, başkalardan yardım alma hakkını da kaybetmiş olur, üstelik geleneği bozan kişi olarak görülür.
Yorumunuzu Gönderin
