Bugün bir şey yazmak istemiyorum. Bugün köyleri ziyaret ettik. Modern, şehir konforunda köyler. Bir Kazak köyünde ise bizi, eşi, oğlu, kızları ve kendisi dans ederek karşılayan bir çoban aile ile tanıştık. Etkilendim mi? Evet, çok etkilendim ama dedim ya bugün hiçbir şey yazmak istemiyorum.

    Bir şairdi sanırım, otel odalarından ayrılırken bile hüzünlendiğin söylüyordu. Çünkü otel odası da olsa kendisinden bir parça bırakıyor ve onunla bütünleşiyordu. Adını anımsayamadım. Ayrılıklar benim için de zordur. Zor ve hüzünlü…

    Ayrılık saati yaklaştıkça saatin kadranından yelkovanı söküp alasım geliyor. Belki zaman durur ve Xinjiang'da kalırım diyorum ama bu ne mümkün!

    Ayrılık saati geldi çattı. Havalanan uçağımın penceresinden kalbimin yarısını bıraktığım Xinjiang'a bakarken Çin Uluslararası Radyosu'nun Xinjiang Temsilciliği Başkanı Hu Zhijian'ın veda yemeğinde söylediği şarkının sözlerini tekrarlıyorum:

    "Ben, senden ayrılmayı istemiyorum

    Çünkü ben gittikten sonra

    Beni burada tek başına bekleyeceksin

    Bu duygu, bulutun güneşi kapatacağı kadar bir duygu

    Ben gittikten sonra

    Çölde ayak izlerimi sayarak beni bekleyeceksin

    Kazlar kanatlarını sallayarak gökyüzüne uçuyorlar

    Bu kazların nerede duracağını güneşin batışı da bilmiyor

    Ama sen,

     Sonsuza kadar benim kalbimde duracaksın…"