Depremin meydana geldiği sıralarda Wei, okulunda paten dersindeydi. Radyodan "Dujiangyan'da bir okul binası çöktü. Nerede olursanız olun, cep telefonunuz varsa, bize mesajla yerinizi bildirin" şeklinde bir anons duydu. Wei, spikerin bu anonsu yaparken hıçkırdığını ve Dujiangyan'a gidip arama ve kurtarma çalışmalarına katılmaya karar verdiğini belirtti ve şunları kaydetti:
"Kavşakta birkaç ambülans geçtiğini ve daha sonra gittikçe sayıları artan özel arabaların da peşinden deprem bölgesine gittiğini gördüm. Ben de farkında olmadan patenle o tarafa gittim."
Wei, patenle Chendu kentinden karayolunu takip ederek kuzeye doğru gitti ve 30 kilometre yol kat ederek Dujiangyan'a vardı. Wei, Dujiangyan'a vardığında saat gece 9 olmuştu ve şiddetli bir yağmur yağıyordu. Tüm kent karanlığa gömülmüştü. Yalnızca geçen araçların farları sayesinde yoldan geçenlerin yüzlerini ve arkalarında yıkıntıları görülebiliyordu.
Wei, Dujiangyan kentindeki Xinjian İlkokulu'nda Chengdu Silahlı Polis Fakültesi'nin hoca ve öğrencilerinin arama kurtarma çalışmasına katıldı. Orada elle ve leğen yardımıyla sürdürülen çabalar sonucu okulun enkazından 50'den fazla öğrenci kurtarıldı.
O sırada oralarda bulunan bir gazeteci şöyle bir görüntüyü fotoğrafladı:
Wei Lai, yağmur altında enkazda çalışan sağlık personeline şemsiye tutuyor; askerlerin kendisine verdiği bir yağmurluğu enkazda mahsur kalan bir çocuğunun üzerine örttü ve kendisi de enkazda mahsur kalan çocuğa "serum askısı"oldu.
13 Mayıs sabahı, Çin Devlet Deprem Felaketi Acil Arama ve Kurtarma Ekibi Xinjian İlkokulu'na vardı ve Wei Lai onlara katıldı. Wei, şunları söyledi:
"Bir ilkokulda arama kurtarma yaptığımızda bir arama kurtarma ekibi geldi, ben de onlarla Mianzhu Buhar Trübini Fabrikası'na ve daha sonra da Beichuan'a gittim."
Güvenliği için arama kurtarma ekibi Wei Lai'nin tehlikeli yerlere girmesine izin vermedi ve ona artçı sarsıntıları izleme görevi verildi. Wei Lai'nin görevi içi çamur dolu şekilde düz yere konulan birkaç su şisesini izlemek ve şişeler salladığında arama kurtarma personeline haber vermekti.
Wei, görevinin hiç bir tehlikesi olmamasına rağmen son derece sıkıcı olduğunu, ancak daha çok profesyonel arama kurtarma personelinin enkaza girmesi için bu görevi kararlılıkla üstlendiğini ve gözlerini saatlerce şişelere diktiğini, uykusu geldiğinde ise ceketini çıkarıp gecenin soğuk rüzgarıyla kendisini ayık tutmaya çalıştığını söyledi.
Arama kurtarma çalışmalarının 12. gününde, yani 23 Mayıs günü, Wei Lai Chendu'ya döndü. Ancak Wei, 24 Mayıs'tan Haziran ayının sonuna kadar Huaxi Hastanesi'ndeki yaralılara bakmak için her gün sabah okuldan çıkıp hastaneye gidiyordu ve gece olunca okula dönüyordu. Wei, şöyle konuştu:
"Yaralıları görünce bir suçluluk duygusuna kapıldım. Kurtarılan yaralılardan bazılarının enkazda uzun süre kaldıkları için kol ve bacaklarının kesilmesi gerekiyordu. Bu insanları görünce kendimi suçlu hissediyordum ve eğer bir lokma az yersem, bir saat az uyursam belki bu insanların kol ve bacaklarının kesilmeyeceğini düşünüyordum."
Wei, Çin Uluslararası Radyosu muhabirine depremle hayatın anlamını daha derinden anladığını söyledi ve şunları da kaydetti:
"Eskiden sorumluluk ve yükümlülüğün ne olduğunu bilmiyordum. Şimdi ise bunları gerçekten hissediyorum."
Wei, arama kurtarma çalışmalarına katıldığı sıralarda birçok yabancı dostla tanıştığını, yabancı kurtarma ekiplerinin cesaretlerinden ve çalışkanlıklarından çok etkilendiğini ve tüm dünya halklarının yardımlaşmasıyla insanın bütün doğal felaketlerin üstesinden gelebileceğine inandığını ifade etti.
