Geleneksel Çin tıbbında, en zengin uygulamaya ve kuramsal birikime, en eski tarihe Han tıp sistemi sahiptir. Geleneksel Çin tıbbının kaynağı, Çin'in Sarı Nehir bölgesidir. Çok eskiden kendi sistemini kuran geleneksel Çin tıbbı, uzun gelişme sürecinde değişik tarihi dönemlerde gelişti. Birçok ünlü hekim, çeşitli önemli eserler yazdı.
3 bin yıl önceki Yin-Shang hanedanlığı dönemine ait kemik üzerine yazılı bir buyrukta, Çin'deki sağlık sistemi ve 10'dan fazla hastalık hakkında tarifler bulunur. Zhou hanedanı döneminde, gözlem, koklama, dinleme, elle muayene, ilaç, akunpuktur ve ameliyat gibi yöntemlerle, hastalıkların teşhis ve sağaltımına başlandı. Qin-Han hanedanı döneminde, "Huandi Neijing" adlı ayrıntılı bir kuramsal tıp eseri yayımlandı. Bu, geleneksel Çin tıbbına ilişkin olarak şimdiye kadar bulunan en eski kuramsal eserdir. Hekim Zhang Zhongjing tarafından yazılan "Shang Han Lun" adlı eserde, birçok hastalığın muayene ve sağaltım ilkesi açıklanır. Bu kuramsal bilgiler, bundan sonraki tıbbi gelişmeye temel oluşturur. Han hanedanı döneminde, Çin'de cerrahlık çok yüksek düzeye ulaştı. "Üç Devlet Dosyası" adlı kitapta, ünlü hekim Hua Tuo'nun anestezi yoluyla hastalara çeşitli ameliyatlar yaptığı anlatılır.
Weijin Kuzey-Güney hanedanı (220-589) ve Suitang 5 hanedanı (581-960) arasında, nabza bakma teknikleri büyük gelişme kaydetti. Jin hanedanı döneminde, Hekim Wang Shuhe tarafından yazılan, "Nabız Durumları" adlı kitapta, 24 nabız durumu yer alır. Bu kitap, yalnız geleneksel Çin tıbbı üzerinde büyük bir etki yapmakla kalmadı, etkisi yabancı ülkelere de yayıldı. Bu dönemde tıp bilimiyle ilgili çeşitli dallar günden güne olgunlaşıyordu. Akunpukturla ilgili "Akunpukturun A ve B Teorisi"; eczacılık ile ilgili "Baopuzi", "Zhouhoufang" ve "Leigong Paoyan Lun"; cerrahiyle ilgili "Liujuanzi Guiyifang" ve "Çeşitli Hastalıkların Kökleri"; çocuk hastalıklarıyla ilgili "Lulu Jing" yazıldı. "Yeni Ben Cao Gang Mu" ise dünyadaki ilk eczacılık eseri oldu. Gözle ilgili özel eser, "Yin Hai Jing Wei" adlı bir kitaptı. Öte yandan, Tang hanedanı döneminde Sun Simiao ve Wang Tao tarafından eczacılık la ilgili "Qian Jin Yao Fang" ve "Wai Tai Mi Yao" gibi büyük tipteki reçete kitapları yayınlandı.
Song hanedanlığı döneminde (960-1279) tıp ve akunpuktur eğitiminde büyük ıslahat yapıldı. Wang Weiyi, akunpuktur noktalarıyla ilgili "Bakır İnsan Heykeli Akunpuktur Noktaları Resmi" adlı kitap yazdı, daha sonra öğrencilere ders vermek amacıyla, vücut üzerinde akunpuktur noktalarının gösterildiği, gerçek insan büyüklüğünde iki heykel yaptı. Onun bu eğitim çalışmaları akunpunkturun geliştirilmesinde çok etkili oldu. Ming hanedanı döneminde (1368-1644) bazı tıp uzmanları, humma ve bulaşıcı hastalıklar arasındaki farka doğru tanı koydular. Qing hanedanına kadar, ateşli hastalıklarla ilgili kuram olgunlaşma aşamasına ulaştı ve "Ateşli Hastalıkların Açıklanması" gibi özel kitaplar da yayımlandı.
Ming hanedanı döneminde, Batı tıbbı Çin'e girmeye başladı. Birçok tıp adamı, geleneksel Çin tıbbı ve batı tıbbının birlikte kullanılması ve çağımızda geleneksel Çin tıbbı ve Batı tıbbının birleşmesinin mükemmel bir sistem oluşturacağını savundular.
