Hepiniz mutlaka basın-yayın organlarından takip etmişsinizdir, Abdullah Gül'ün Çin ziyareti, yaklaşık 1 hafta öncesinden başlayarak, sürekli haber konusu oldu. Çin'in giderek yükselen bir güç olduğu vurgulanarak, son 14 yıldır Çin'e Cumhurbaşkanı düzeyinde bir ziyaret yapılmadığından bahsedilerek, Türkiye ile Çin arasındaki ticarette mevcut olan 1'e 10 oranındaki dengesizlik örneklerle açıklanarak veya iki ülkenin cumhurbaşkanları arasında 6-7 farklı konu üzerinde imzalanması planlanan anlaşmalar anlatılarak, bu ziyaret üzerinde çok sayıda haber yapıldı, televizyon kanallarının ve yayın organlarının Çin şehirlerindeki temsilcileri sık sık canlı yayınlarda soru yağmurlarına tutuldu. Ayrıca bunun, Şincan – Uygur Özerk Bölgesi'ne, Türkiye'den Cumhurbaşkanı düzeyinde yapılacak ilk ziyaret olduğu da ballandıra ballandıra anlatıldı ve hemen hemen bütün yayın organlarında sürekli olarak "soydaşlarımız" olarak bahsedilen Uygurların yaşadığı bu bölgenin ziyareti de bu şekilde sürekli ön planda tutuldu. Yani, her sene birçok farklı ülkeye giden ve hiç birinden özel olarak bu kadar bahsedilmeyen Cumhurbaşkanı'nın bu Çin ziyareti, neredeyse gündemin en ön sıralarına kadar geldi.
Tabi bu Türkiye'deki ve yalnızca haberlere yansıyan kısmı. Biraz da bu olayın Çin'de yaşayanlara olan etkisinden bahsedelim. 
Çin'de yaşayan Türklerin iletişim platformu olan e-posta grubuna bu konuyla ilgili birçok ileti gönderildi. Kimisi, son zamanlara kadar bu ziyaretle ilgili olarak net bir duyuru yapılmamasından yakınıyor, kimisi Cumhurbaşkanı'nın kesin programını bilen olup olmadığını soruyor, kimisi de bildiği kadarıyla bu sorulara tatmin edici cevaplar vermeye çalışıyordu. Cumhurbaşkanı'nın ziyaret edeceği 4 şehirden farklı bir yerde yaşıyor bile olsa hiç kimsenin bu konuda "Bana ne, nasılsa buraya gelmeyecek" şeklinde bir tavır sergilediğini zannetmiyorum, herkes az ya da çok ilgilendi, merak etti, soru sordu veya yorum yaptı.
Bu ziyaretle ilgili olarak benim de önemli bir görevim vardı : müzisyenlik. Daha önceki programlarımda bahsetmiştim, Pekin Dil ve Kültür Üniversitesi'ndeki öğrenci etkinlikleri sırasında, Türkiye'yi temsilen konser veren, ud, darbuka, ney ve solistten oluşan, deyim yerindeyse biz "saz ekibi" vardı. Türkiye Pekin Büyükelçisi Sayın Esenli, bu saz ekibini ve beni, Cumhurbaşkanı'nın ziyareti sırasında büyükelçilik binasında verilecek olan resepsiyonda resital vermek üzere davet etmişti. Bu konuyla ilgili olarak Sayın Esenli'yle ilk olarak görüşmeye gittiğimizde, saz ekibinin çalmayı planladığı parçalar yaklaşık olarak belliydi. Ayrıca daha önce birlikte birçok defa program yaptıkları için birbirlerine aşinalıkları vardı. Bense daha önce o ekipten, udi arkadaş Çağan hariç hiç kimseyle birlikte çalmamıştım ve her şeyi hazırlamak için yalnızca 3 günümüz vardı. Durum böyle olduğu için farklı bir plan yaptık: Cumhurbaşkanı yemeğe başladığı zaman saz ekibi 5 parçalık bir resital verecekti. Hemen ardından solist, piyano eşliğinde 2 parça söyleyecekti. Sonrasında, resepsiyonun sonuna kadar da piyano, aralıklı olarak canlı müzik yapmaya devam edecekti. Fakat bir problemimiz vardı : piyanomuz yoktu. Piyano bulma görevi da bana düştü.
Daha önceki programlarımdan bir tanesinde, bir fuar organizasyonu için piyano kiraladığımdan bahsetmiştim. Evimin yakınında, hafta sonları piyano çalmaya gittiğim bir yer var; hem saat bazında piyano odası, hem de gün bazında piyano kiralayabileceğiniz, ayrıca tamir ve akort işlemleri yaptırabileceğiniz bir piyano mağazası. Onlarla sıkı pazarlıklardan sonra makul bir fiyat elde ettim ve resepsiyonun olacağı gün öğlen piyanoyu getirecekleri yerin adresini vererek oradan ayrıldım.
Etkinliğin olacağı gün, şans mı dersiniz şanssızlık mı bilemiyorum, hava son derece güzel, güneşli ve sıcaktı. Yağmur ya da rüzgar olmaması açısından bakarsanız bu bir şanstı, fakat etkinliğin bina içinde değil dışarıda olacağını ve protokol kuralları gereği herkesin ceketli ve kravatlı olması gerektiğini düşünürseniz, sıcak hava büyük şanssızlıktı. Hele ki benim 38 derecede ceket ve kravatla 3 saate yakın süre piyano çalacak olmam, bir miktar sıkıntı yaratacaktı. Ama yapılacak bir şey yoktu, her şey en güzel şekilde olmalıydı.
Piyano saat 13:00 sıralarında elçilik binasına getirildi ve yerine yerleştirildi. O sırada resepsiyonun verileceği bahçe şantiye bölgesi gibiydi. Herkes birbirine "Akşama kadar burası gerçekten hazır olabilecek mi?" diye sormadan edemiyordu. Organizasyonun sorumluluğunu, Cumhurbaşkanı'nın Pekin'de ikamet ettiği Westin Otel üstlenmişti ve otelin onlarca görevlisi farklı işlerle uğraşıyordu ; kimisi sandalyelere kılıf geçiriyor, kimisi yemek tabaklarını hazırlıyor, kimisi ışık ve dekorasyonu ayarlamaya çalışıyordu. Ben piyano geldikten sonra hemen düşük sesle provalarıma başladım. Hazırlamam gereken 3 saatlik program için kafamda henüz bir parça bile yoktu. Sessiz ve hızlı bir şekilde prova yaparak, 3-4 saat içinde yaklaşık 30 yabancı ve 20 Türkçe parçadan oluşan bir program hazırladım. Bu süre içinde piyanonun olduğu yere dik olarak güneş gelmeye başladı, o yüzden piyanonun aşırı sıcaktan dolayı akordunun bozulmaması için üzerine beyaz bir örttü örttüm. ve ben de biraz dinlenmek ve serinlemek üzere içeri girdim. O esnada elçilik çalışanlarıyla sohbet ettik.
Tekrar piyanonun başına döndüğüm sırada saz ekibi de geldi. Onlar gelmeden önce toplam 3 mikrofon ve 1 tane mikrofon ayaklığı vardı. Ekibin sayısını ve çalma pozisyonunu düşünerek 1 mikrofon ve 2 ayaklık daha getirttirdim. Elçilik gayet kaliteli bir ses sistemi kiralamıştı ve düzeneğin başında sürekli olarak görevlisi bekliyor, hiç ukalalık yapmadan ve şikayet etmeden aç deyince açıyor kıs deyince kısıyor, bizi memnun etmeye çalışıyordu. Türkiye'de birçok yerde olur hani, büyükelçilikte düzenlenen bir resepsiyonda ses sorumlusu olmanın verdiği hava ile, "Yok yok çok kısmayalım duyulmaz, yok yok çok açmayalım, insanlar rahatsız olur, iyi böyle iyi, siz çalın ben ayarlıyorum" gibilerinden, insanın işini zorlaştıran ve sinir katsayısını yükselten yorumlar yapan sözümona görevliler… Bizim görevlimiz tam tersine, sürekli bize soruyor, birisi bir problem var diyecek diye adeta aklı çıkıyordu. Sonunda ses de, parçalar da, salon da hazırdı.
Cumhurbaşkanı ulaştığı zaman herkeste sessiz bir heyecan göze çarpıyordu. Kendileri gelip yerlerine oturduktan sonra, solistimiz Nurul Beşer, hoş geldiniz anonsuyla birlikte kısaca resital programından bahsetti. Sonrasında, hiçbir problem olmadan, aynı planladığımız şekilde, önce saz ekibi, sonra da piyano ve solist, programlarımızı sunduk. Devamında da ben, ağır ağır programıma devam ettim.
Ben çalarken herkes yemek yiyordu. Ben de yaklaşık 1.5 saat çaldıktan sonra, hem açlığa, hem de "yemekler bitecek" endişesine daha fazla dayanamadım ve ara vererek yemek yemeye gittim. Yemekten sonra tekrar çalmaya başladığımda büyükelçimizin eşi bana, Cumhurbaşkanı'nın beni tebrik etmek istediğini söyledi. Biraz çekinerek yanlarına gidip hem kendilerinin hem de diğer bakanların tebriğini almak, sanırım çekilen tüm sıkıntılara değdiğini açık şekilde gösteremeye yetiyordu. Daha sonra müzik ekibi olarak Cumhurbaşkanıyla fotoğraf çektirdik ve ben programıma devam ettim. Bir süre sonra Cumhurbaşkanı, Çin'de yaşayan ve iş yapan kişilerle sohbet etti ve onların sorularını cevapladı. Sonrasında, davet edilen öğrencilerin Cumhurbaşkanı'na hediye sunmalarıyla program yavaş yavaş, hiçbir problem olmadan sona erdi. Ben de piyanoyu örtüp, ertesi gün almaya gelecek görevliler için hazırladıktan sonra eve döndüm.
Döndükten sonra, çok terlemiş, yorulmuş ve bunalmış da olsam gayet mutluydum. Programımı, hedeflediğim şekilde, sorunsuz olarak tamamlamış, başta Cumhurbaşkanımız olmak üzere birçok kişi tarafından tebrik edilmiştim. Kendimi önemli bir görevi tamamlamış gibi hissederek, duş aldım ve uyudum.
Evet sevgili dinleyiciler, bir programımız daha burada sona eriyor. Program içinde geçen bazı kelimelerin Çincelerini öğrenerek programı bitirelim. Büyük elçilik demek için Çincede da(4) shi(3) guan(3) diyoruz. Cumhurbaşkanının Çincesi zong(3) tong(3). Piyano demek için gang(1) qin(2) diyoruz. Çalmak demek için de başına tan(2) ekliyoruz, yani tan(2) gang(1) qin(2).
