Beyaz At Tapınağı
Bu gösteri gerçekten sıradışıydı ve gösteri bitip salon dışına çıktığımızda hâlâ nasıl olduğunu anlamaya çalışıyorduk. Minibüse dönüş vaktimiz gelmişti. Biz minibüse doğru yavaş yavaş ilerlerken, yanımızdan hızlı adımlarla "Avrupa Birliği" geçti. Söylenen zamandan önce minibüsün yanında olmalıydı. Ama unutmuş olmalıydı ki minibüsümüzün diğer yolcuları Çinliydi ve onların zaman kavramı daha genişti. Öyle de oldu, belirlenen zamandan çok sonra geldiler. Minibüste arka sıramızda oturan ailenin çocukları Kung-Fu'ya meraklı olduğundan minibüsün içi tapınak girişinden aldıkları savaş aletleriyle dolmuştu. Yolumuzun üstündeki bir kasabadan geçerken açık alana kurulmuş sahnede Pekin Operası'nın oynandığını görmek çok keyifliydi. Henüz Bahar Bayramı devam ettiği için panayır etkinlikleri devam ediyordu. Yıllar önce çocukken gittiğim Trakya panayırlarını anımsattı bana. Akşam yaklaşmış, kar yağışı artmaya başlamıştı. Rehber son uğrak yerimizin Beyaz At Tapınağı olduğunu söyleyince "Avrupa Birliği" isyan etti. Karanlığın basmakta olduğunu, kar yağışı arttığı için yolda kalabileceğimizi söyledi. Rehber, Beyaz At Tapınağı için bize söz verdiğini söyleyerek yola devam ettirdi. Gerçekten de sabah yola çıkmadan önce rehbere Beyaz At Tapınağı'na mutlaka gitmek istediğimizi söylemiştik. Tapınağın toprak yolu çok bozuktu; ayrıca kar yağışı nedeniyle kayganlaşmıştı. Bir ara araba patinaj yapmaya başlayınca yolda kalacağımızı düşündüm. İşte asıl felaket o zaman olacaktı. "Avrupa Birliği"nin dilinden kurtulamayacaktık. Neyse ki, oradan kurtulduk ve tapınağa vardık. Beyaz At Tapınağı, Batı Han Hanedanı döneminde 68 yılında yapılmış Çin'in ilk Budist tapınağı olması açından önemli ve meşhur bir tapınaktı. Yapım hikâyesi de ilginçti. İmparator Ming Di rüyasında batıya uçan bir adam görür. Bunu kutsal bir işaret olarak değerlendirir. Batıya yolladığı elçi Hintli Budist rahiplere rastlar ve onları Luoyang'a davet eder. Rahipler Budist yazıtları beyaz atla getirince tapınağın ismi beyaz at olur. Bu arada, Beyaz At Tapınağı kardan dolayı bembeyaz olmuştu ve nefis bir manzara vardı. Yolun sonuna doğru girdiğim ıssız bir tapınakta çekim yaparken, bir sütunun arkasında karaltı fark ettim. Yaklaştığımda soğuktan elbisesinin içine iyice gömülmüş, kukuletasını kafasına geçirmiş bir rahibin sandalye üzerinde uyuyakaldığını gördüm. Belli ki nöbet tuttuğu tapınağın kimsenin uğramadığı ıssız bir yer olması nedeniyle uyuyakalmıştı. Ancak, içerisi dondurucu bir soğuğa sahipti. Tapınağın içinde çok yüksek sesle konuşup gürültü yaptım ki uyansın ve donmaktan kurtulsun....
İçim rahat olarak acele minibüse yürüdüm. Minibüstekileri daha fazla bekletmek istemedik. Luoyang'a vardığımızda kar yağışı hafiflemişti ama ayaz artmıştı. Trene binmeden sıcak bir yerde sıcak bir yemek bizi kendimize getirdi. Tren yolculuğu yataklı ve koltuklu olmayacaktı benim için. Bu kadar koşturma sonrasında uzun ve ayakta bir yolculuk beni bekliyordu.
*Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi, Temel Eğitim Bölümü Başkanı
1 2
Yorumunuzu Gönderin
