Ölen bir Afrika kökenli Amerikalı erkek
Lütfen kapıyı aç,
kapıyı ben çalıyorum,
Ben her kapıyı çalıyorum,
Gözlerin beni görmüyor,
Çünkü kimse ölüleri göremez.
Ben bu ülkenin herhangi bir kentinde öldüm,
Belki Minneapolis’te,
Veya New Orleans’ta
New Yok veya Detroit’ta hayatımı kaybettim,
Kim bilir ki!
Birkaç yıl geçti,
Daha ne kadar zaman geçecek.
Orta yaşlı bir erkektim,
Şu anki yaşım hiç ilerlemedi,
Çünkü ölüler büyümez.
Birkaç yıl önce bir akşam,
Üniformalı bir adam sadece zanlıya benzediğim için,
beni kelepçeledi,
Ve dizleriyle boynuma bastı,
Nefes alamıyordum,
Yalvarıp yakarıyordum,
“Anne! anne!” diye bağırıyordum.
Ama üniformalı adam nefes alamadığımı görmezlikten geliyordu,
Sonunda bayıldım,
Sonra hastaneye kaldırıldım,
bir saat sonra,
öldüğüm ilan edildi,
O zamandan beri,
Ailemden ve arkadaşlarımdan sonsuza kadar ayrıldım.
Ben öldüm,
herhangi bir acı çekmeyeceğim,
ancak bu ülkede yaşayan milyonlarca insan yine de
huzursuzluk, adaletsizlik ve korku içinde yaşıyor,
Ölmemden bu yana geçen yaklaşık iki yıl içinde
yüzlerce azınlık insan, üniformalı insanların tüfekleri altında öldürüldü
Bu ülkede yaşayan Müslümanların yüzde 93,7’si,
“İslamofobi” gölgesinde geçiniyor,
Asya kökenli insanlara yönelik şiddet girişimleri artıyor,
Bu ülkenin nüfusunun yüzde 19’unu oluşturan Latin Amerika kökenli insanlar,
tüm devletin mal varlığının sadece yüzde 2’sine sahip,
Azınlıkların dört gözle beklediği
güzel rüya değil,
birer kabus,
birer hayal kırıklığıdır,
Sana yalvarıyorum,
Bu dilekçeye imza ver,
Bir hamburger,
Veya bir sandviç yemek için senden yardım istemiyorum,
Kurumuş bir yaprak gibiyim,
Ölen bir kişiyim,
Ne yemek yiyebilirim,
ne de su içebilirim,
Sevdiğim basketbolu da oynayamam,
Bu dilekçeye imza ver,
Sizlere,
Tüm dünya insanlarına yalvarıyorum,
Hepimiz birlikte ortak bir çağrı yapalım,
Ülkemdeki tüm azınlıklara,
adil ve eşit davranılmasını diliyorum,
En azından bu azınlıkların
Mutlu bir şekilde yaşayabilmelerini diliyorum!
