Urumçi'deki göçebe Harat Delilhan

Xinjiang Uygur Özerk Bölgesi'nin merkezi Urumçi'nin kalabalık bir bölgesinde Xinjiang'a özgü yemekleri, dansları ve şarkılarıyla müşterileri çeken bir restoran bulunuyor. Restoranda her akşam müşteriler saat 21.00'de renkli ışıkların altında güzel müzik eşliğinde bir yandan dans ediyor, diğer yandan lezzetli yemeklerin tadına bakıyor. Bölgenin gece hayatı böylece başlamış oluyor.

Restoranın sahibi 49 yaşındaki Harat Delilhan her akşam restoranın bir köşesine çekilerek bu güzel ortamı seyreder…

Delilhan hissettiği başarı çoşkusunu şöyle anlattı: "Her akşam müşterilerin neşeyle hep bir ağızdan şarkı söyleyip dans ettiklerini, bu güzel ortamı paylaştıklarını görünce mutlu oluyorum. Çünkü benim bütün çabalarım böyle bir mekanı inşa etmek içindi. İşte bu benim kaydettiğim başarıdır."

2001 yılında başarma arzusuyla Harat Delilhan, dış ticaret görevinden istifa etti ve 43 metrekarelik "Elma Atası Kazak Sütlü Çayhanesi" adlı mekanı işletmeye başladı. Böylece bu çayhane Delilhan'ın hayatını değiştirdi.

"Ben yapmak istediğimi yaparım" diyen Delilhan, çayhanesinde kahve de yapmayı planladığını aktardı. Delilhan ayrıca, "Lokantacılıkla uğraşmamın nedeni yemek yapmaktan hoşlanmam değil. Ben sevdiğim bir ortam olsun ki hayal gücümü değerlendirebileyim istiyorum. Bir bardak sütlü çay ya da bir bardak kahve içerek bulunduğum ortamın tadını çıkarabilmek için bu işi yapıyorum" ifadelerini kullandı.

10 yılda Delilhan restoranını birkaç kere farklı yerlere taşıdı. Restoranın yemek çeşitleri gittikçe zenginleşti ve alanı genişledi. Dolayısıyla Delilhan espri olarak; "Restoranın birkaç kere taşınması, göçebe özelliğimi yansıtıyor." diyor. Günümüzde toplam 4 bin 500 metrekarelik alanı kapsayan "Göçebe Efsanenin Memleketi Xinjiang'a Özgü Yemek Dans ve Şarkı Restoranı" ve "Elma Atası Batı Bölgeleri Restoranı" Xinjiang'da tanınmış iki lokanta markası haline geldi. Tat açısından bakıldığında bu iki restoran çeşitli lezzetleri ve yerel kültürel dans ve şarkı sanatlarıyla müşterilerin beğenisini topluyor. Delilhan'ın gözünde tüm bunlar onun hobileriyle dolup taşan bir kaseye benzediği gibi, aynı zamanda onun eğlence yeri haline geldi.

10 yıldan uzun sürede Xinjiang'daki Kazaklar at sırtında göçebe yaşam sürdürmeden, attan inerek kentlere girme, ardından okula girip eğitim alma ve ticaretle uğraşmaya başladı. Eğitim görmüş daha çok sayıda çobanın yeni kuşakları kentlere yerleşerek kök saldı. Delilhan, çağın gelişmesiyle, gittikçe çok sayıda Kazak gencin kendini geliştirerek, kentlerle kaynaştığını, yenilikleri öğrendiğini, modern yaşamdan yararlandığını belirtiyor.

İlk sermayesini çoktan biriktiren Delilhan'ın daha çok sermaye sahibi olma imkanı vardı. Ancak Delilhan, daha çok para sahibi olmaktansa dış dünyayla tanışmayı tercih etti. Kendisinin sanki 29 yaşındaki delikanlı gibi genç bir ruha sahip olduğunu hisseden Delilhan, bugüne kadar 20'den fazla ülke ve bölgeye seyahat gerçekleştirdi.

Delilhan duygularını şöyle anlattı: "Dış dünyayla tanıştığımızda ancak 'küresel köy' düşüncesinin farkına varabiliriz ve bulunduğumuz ortamda gerçekten yaşamayı öğrenebiliriz, sahiplendiklerimize hoşgörülü davranabiliriz. Tüm bunlar çok iyi bir düzenleme. Ben daima hayal bile etmediğim kazançlar elde