Qing, ilk olarak ataların anıldığı şarkılarda ve dans gibi eğlence faaliyetlerinde kullanıldı. Sonra bianzhong gibi, üst düzey konumundaki yöneticiler tarafından düzenlenen savaşa çıkma ve ataları anma törenlerinde kullanılmaya başlandı. 

　　Kullanıldığı yer ve çalınma yöntemine göre qing, “Te Qing” ve “Bian Qing” olarak ayrılır. “Te qing”, imparatorların göğe ve toprağa ibadet ve atalarını anma törenlerinde çalınırdı. “Te” özel demektir. Bian Qing, grup halinde ahşap rafa asılarak çalınırdı. “Bian” grup demektir. Bian Qing, esas olarak imparatorluk sarayındaki müzik etkinliklerinde kullanıldı. 2 bin yıl önceki Savaşan Devletler döneminde hüküm süren Chu devletinde qing yapım teknolojisi, zirveye ulaştı. 　　 

　　Çinli arkeologlar, Ağustos 1978’de Hubei eyaletindeki Sui ilçesinde yapılan kazılarda 2400’den fazla yıl öncesine ait bir kral mezarı buldu. Bu mezarda Chu devletinin kültürünü taşıyan bianzhong, bian qing ve davul da dahil 120 adet müzik aleti ve tarihi eser bulundu. Bianqing’in 32 parçası vardı. Bu takım bianqing, kireçtaşı, tunç ve yeşimtaşından yapılmıştı, sesinin çok açık ve berrak olduğu tahmin ediliyordu. Ancak, çoğu parçaların bozulmasından dolayı, sağlıklı biçimde çalınamadı. 1980 yılında Hubei Eyaleti Müzesi ve Wuhan Fizik Araştırma Enstitüsüişbirliği yaparak bianqing’in kopyasını geliştirdi. Yeni yapılan Bianqing’in sesi, eskisi gibi güzel. 　　 

　　Hubei Dans ve Şarkı Topluluğu, 1983 yılında 32 parçadan oluşan taştan bianqing yaptı. Eylül 1984’de Suzhou Milli Çalgı Fabrikası ve Yeşim Taş Oyma Fabrikası, yeşimtaşından 18 parçalı bianqing üretti.　　 

　　Örnek ezgi: "Bambu dallarıyla ilgili şiir"