Ormandan hayatlarına değer katıyorlar

Ortalama bin 500 metre rakımlı, soğuk bir iklime sahip Saihanba Orman Çiftliği'nin yerinde 55 yıl önce çöl ve kumlu topraklar seriliydi. Şu an ise burada 74,7 bin hektar ile dünyanın en geniş yüzölçümüne sahip ağaçlandırma alanı yer alıyor.

Bu değişimi kimler sağladı?

Yu Shitao ve Fu Lihua, Saihanba Orman Çiftliği'nde yaşayan 80'li nesilden bir çift. Orman çiftliğinin sorumlularından biri olan Yu Shitao, üniversiteden mezun olur olmaz Saihanba'da çalışmaya başladı. Çin Ormancılık Bilimler Enstitüsü'nden mezun olan Fu Lihua ise, yüksek lisans öğrenimini bitirdikten sonra önce Beijing'deki bir şirkette üç yıl çalıştı. Daha sonra eşinin yanına Saihanba'ya geldi. Fu, çiftlikteki sade ve sakin hayatını şöyle anlattı:

"Bazen alışamıyorum buradaki yaşamıma. Mesela Beijing'de gece hayatı çok renkli. İşten sonra arkadaşlarla yemek yer veya alışveriş yapardık. Ancak saat 23.00'ten sonra kendimi yatağa atabilirdim. Ama çiftlikte işten sonra eğlence yok. Geceler uzun geliyor, yalnız hissediyorum."

Başlarda altyapı sıkıntıları pek çok kimseye pes ettirdi

Yeni nesle göre onlardan önce burada çalışanlar daha yoğun çalışmış ve büyük sıkıntılar çekmişlerdi. Tenha ve ücra bir bölgede bulunan Saihanba'da altyapı tesisleri son derece geride. Bilhassa, 2000 yılından itibaren bile çiftlik koşullarının zorlayıcı olduğunu söyleyen Orman koruma sorumlusu Guo Zhifeng, o dönemi şöyle hatırlattı:

"Çok net hatırlıyorum ki, 9 Temmuz 2000 tarihinde buraya geldim, ancak ertesi gün dağa götürüldüm. Temmuz ayıydı, yağmur sezonuydu. Yağmur yağdıktan sonra dağın zirvesine araba ile çıkılamazdı. Zirveye ne tahıl ne de sebzenin götürülebiliyordu, yalnız bir adaya benziyordu. Yağmur bazen 6-7 gün sürerdi. Sebzeler tükendikten sonra sadece pirinç yerdik. Elektrik yoktu, çok yalnız hissederdik. O zaman başka yerlerde telekomünikasyon altyapısı son derece gelişmişti. Burada ise geri kalmıştı."

Zor koşullar altında yalnız bir yaşama katlanamayanlar çiftlikten ayrıldılar, bazıları ise bir süre tereddüt ettikten sonra kalıyor. Fu Lihua'nın şefi Cheng Shun, Saihanba'da kalanlardan biri. Cheng, bu kararı nasıl verdiğine dair şunları söyledi:

"Başlangıçta bir süre buraya alışamazsam ayrılacağımı düşündüm. Fakat bir müddet kaldıktan sonra ormancılığa büyük hevesim olduğunu, buradaki çalışmalarımızda okulda öğrendiklerimi kullanabildiğimi ve yeteneklerimi geliştirebildiğimi fark ettim. "

Ormancılık biliminde önemli ilerleme sağladılar

Çiftlikte kalma kararı alan Guo Zhifeng, meslektaşlarıyla birlikte ağaç hastalıklarını ve böceklerin verdiği zararı önlemede etkili çözümler buldu. Çalışmalarında "çevre dostu olma" ilkesini izleyerek daha az kimyasal ilaçların kullanmaya çalıştı. Böylece bölgedeki ekolojik ortam gözle görülür bir şekilde düzeltildi.

Fu Lihua'nın eşi Yu Shitao, Saihanba'ya 2005 yılında geldi. Başlangıçta hissettiği yalnızlığın hakkından gelen Yu, zamanla bu geniş ormanı sevdiğini belirtti. Yu, burada çalıştığı esnada şimdiye kadar öğrendiği teorik ve pratik bilgileri bir araya getirerek ağaçların canlı kalma oranını yüzde 85'ten yüzde 95'e yükseltti.

Aynı zamanda Yu, çalışkanlığı sayesinde ormanlık alanın büyük bir bölümünün yönetimini üstlenme şansını da elde etti. Yu'nun orman sevgisi, eşi Fu Lihua'yı da harekete geçirdi. Fu, en başta aldıkları karardan asla pişmanlık duymadığını ifade ederek, şöyle konuştu:

"İşimden çok memnunum. Neticede uzmanı olduğum işi yapıyorum, durumumdan çok hoşnutum. Beijing'dekinden farklı bir yaşam sürüyoruz burada. Şimdiki işim, araştırma enstitüsünde sürekli küçük araştırmalar yapmamı, öğrendiklerimi kullanabilmemi sağlıyor, çok mutluyum."

Fu Lihua, Saihanba'da göz açıp kapayıncaya kadar 6 yılı geride bıraktı. Yu Shitao da burada 12 yıl geçirdi. Orman onların gerçek yuvası haline geldi. Yu Shitao, bu konuda şunları söyledi:

"Eşim de biliyor, hep söylüyorum, Weichang ilçesindeki evimiz otel gibi. Ancak ormandaki evimize gelince gerçek yuvamıza geldiğimizi hissediyoruz. Hatta eşimle aynı duyguları paylaşıyoruz. Weichang'daki evimizde uykularımızda bile pek rahat değiliz. Yalnızca ben değil, pek çok kişi böyle düşünüyor. Yaşımız ilerledikçe burası ailemiz gibi oldu. Ağaç yetiştirmek de özveri gerektiriyor. Bu işe bir kere girdikten sonraki sevincin bir benzeri daha yok."

Yu Shitao ile Fu Lihua, Saihanba Ormanında görevli diğer kişilerin görüşlerini temsil ediyorlar. Çift, sıradan işlerinden büyük keyif alıyorlar.